پیش از من مریض ِ دیگری را ویزیت کرده‏ای، بعد از من هم مریض ِ دیگری را می‏بینی... حال‏ام را بد می‏کنی خانوم دکتر... حس ِ بدی دارم پیش ِ تو

دل‏داری دادن ِ کسی که کارش دل‏داری دادن باشد، حال‏ام را بد می‏کند... این دل‏داری دیگر آرام‏ام نمی‏کند...؛ آرام‏ام نمی‏کنی دیگر

من يه مرد ِ احمق ِ قوي ِ خاک‏برسرم

این بیدار شدن‏های شبانه‏ام دست توست، نمی‏توانم، یا تو باید تمام‏اش کنی یا من تمام شوم توی این تشنج و ترس‏های هرشب... حال من خوب نخواهد شد

تو پادشاه ِ کابوس ِ شب‏هاي من، غرق‏ام کردي در دريايي عميق، چطور غرق شدنی‏ست، که هنوز باید باشم و ببینم؟ غرق کردن‏ات هم یک جور با بی‏رحمی بود

روی جهنمِ خدا، بر زمین فرود آمده‏ایم؛ توی قلب‏های امروزی جا برای بیش از یک نفر هست. خیلی بیشتر جا هست. تمام زمین برای تو، دخمه و آتش برای من

دیگر ام‏شب، انگار، باید رفت... یک راهی را بروم این‏بار که ته‏اش زخم‏زبان و نفرین و حسرت نباشد، یک راهی که ته‏اش یکی باشد، یکی باشد... همین